Zeeland Nazomerfestival begonnen met Nederlandse première dansvoorstelling Vlaemsch (chez moi)
Het Zeeland Nazomerfestival is vrijdagavond officieel van start gegaan in de Grote Kerk Veere met de openingsvoorstelling ‘Vlaemsch (chez moi)’. Een dansproductie met een verhaal over het ontdekken van je identiteit, met een serieuze toon en de nodige ironie.
HANS PUIK - 26-08-22 LINK NAAR PUBLICATIE IN PZC
Choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui reisde de voorbije 20 jaar de wereld rond met zijn eigen producties en die van sterren als Beyoncé Knowles en Alanis Morissette. Op die reizen werd hij beïnvloed door zijn vele ontmoetingen met andere kunstenaars. Als zoon van een Marrokaanse vader en een Vlaamse moeder was het voor hem in zijn jeugdjaren lastig ergens bij te horen. ,,Marokkaanse mensen zagen mij niet als Marrokkaan omdat ik te blank was. Vlamingen zagen mij niet als Vlaming omdat ik een vreemde naam had”, vertelde hij deze week al aan deze krant. Wat betekent het dan om als kunstenaar Vlaming te zijn? Dat was de vraag die Cherkaoui zich steeds vaker begon te stellen. Daarover maakte hij de voorstelling ‘Vlaemsch (chez moi)’.
Daar straks meer over, eerst terug naar eerder op de avond. Om 19.00 uur meerde het schip De Vrijbuiter aan in de haven van Veere. Daar gaven de Zeeuwse singer-songwriter Broeder Dieleman, Rotterdamse poëet Moze Naél en neo-klassieke componist Winterdagen een intiem concert voor mensen die vanaf de kade konden luisteren. Vele toehoorders hadden zelf een stoeltje of kussentje meegenomen om comfortabel het concert te volgen. Dagelijks legt Vrijbuiter aan in negen verschillende havens in Zeeland. Broeder Dieleman is er elke keer bij met zijn zang in Zeeuws dialect. Moze Naél en Winterdagen brachten deze keer twee werelden samen, aan de ene kant spoken word en aan de andere kant het klassieke muziekwerk. Ze zorgden voor momenten van bezinning met prachtige muziek en rake teksten over mooie, maar vooral over pijnlijke gebeurtenissen in het leven. Want ‘zelfs dat wat niet mooi is, mag mooi klinken’, aldus Naél.
Het is de opmaat naar de dansvoorstelling die stipt om 20.00 uur haar Nederlandse première kent in de Grote Kerk. Dertien dansers uit alle hoeken van de wereld (waaronder één uit Rusland en één uit Oekraïne, maar ook uit Japan, Amerika, Congo, Canada, Duitsland en Israël) dansen vrijdagavond tussen decorstukken van kunstenaar Hans Op de Beeck. Een verhaal over de zoektocht naar identiteit, dat begint op een zolderruimte met een oude dame op bed. Dansers bewegen daaromheen met penselen en ‘schilderen’ de ruimte. Je zou de voorstelling kunnen zien als een bewegend schilderij, dat constant van vorm verandert.
Het publiek krijgt een portret van Vlaanderen voorgeschoteld op een speelse manier. Een criticaster zou kunnen zeggen dat het alleen maar over België gaat, maar wie door de verhaallijnen heen kijkt, ziet dat eigenlijk de hele wereld centraal staat. Geen enkele identiteit blijft hetzelfde, overstijg de clichés en denk niet in hokjes. Dat is wat Cherkaoui duidelijk wil maken. Er zit humor in en er zijn momenten van ontroering. Stigma’s worden aangepakt, zoals het beeld dat elke Vlaming de Ronde van Vlaanderen moet kijken.
De hedendaagse dansen worden gebracht door internationale professionals. Ook de luitmuziek van Floris De Rycker en het ensemble Ratas del viejo Mundo ademt professionaliteit. Ze brengen nieuwe interpretaties van oud-Franse muziek, het Vlaamse volkslied en o.a. het nummer ‘mijn vlakke land’ van Jacques Brel. Dat alles komt goed tot zijn recht op een unieke locatie. Enkele voorbij vliegende vleermuizen maken het plaatje in de kerk compleet.
Zoals bij elke voorstelling is ‘Vlaemsch chez moi’ beoordelen een smaakkwestie. De één zit adembenemend te kijken en begrijpt het verhaal van a tot z, een ander snapt maar delen van het geheel. Maar ook als je het verhaal loslaat, zijn de dansen en de ingenieuze overgangen geniaal. Het is alles bij elkaar nogal overweldigend en er is veel tegelijk te zien, maar de essentie is voor iedereen helder. Iedereen is anders en je hoeft geen typische Vlaming te zijn om in Vlaanderen te wonen, of een typische Zeeuw om in Zeeland op te groeien. Sterker nog, je kunt je al afvragen, wie is dat eigenlijk, de doorsnee Vlaming of de doorsnee Zeeuw? Bestaat die eigenlijk wel? Genoeg vragen om deze festivalweek mee te beginnen.
