Eindelijk weer naar theater, avondje schuddebuikpoëzie in Middelburg

Een podium vol taalvirtuozen met luchtige gedichten en humoristische liedjes, het ene nog grappiger dan het andere. Dat is een korte samenvatting van de LichteGedichtenDag die zaterdagavond in de Middelburgse Schouwburg werd gehouden.

Hans Puik 30-01-22, LINK NAAR PUBLICATIE IN PZC

Een uitverkochte zaal, althans met 1/3 bezetting, vermaakt zich zaterdag opperbest tijdens een avondje met vrolijke verzen en hilarische liederen. De LichteGedichtenDag, sinds enkele jaren een traditie, geeft woordkunstenaars de kans om hun liefde voor taal te tonen in het theater.

Presentatoren Jan J. Pieterse en Frank van Pamelen, beide geboren Zeeuwen, zetten meteen de toon door met veel humor de avond te openen. Het plezier spat van het podium af. De eerste spreker is niet de eerste de beste. De 76-jarige Ivo de Wijs, taalvirtuoos bij uitstek, draagt in rap tempo enkele gedichten voor. O.a. over de kerk van Veere en het strand van Vrouwenpolder. Halverwege de show blijkt dat je heel wat kan leren van een avondje poëzie. Katinka Polderman legt op hilarische wijze uit hoe haar toiletbezoeken doen denken aan Nick en Simon, Johan Hoogeboom bezingt gortdroog waarom slagers meestal dik zijn en Ivo de Wijs brengt een gedicht over de voordelen van een ellendige jeugd en hoe schadelijk het is voor je carrière om een onbezorgde jeugd te hebben gehad. Het is kenmerkend voor een voorstelling die bij iedereen – artiesten en publiek - het gevoel lijkt op te roepen ‘He, he, we mogen weer naar theater en een avond onbekommerd plezier hebben.’

Humor is het codewoord van de avond, ook op het moment dat de talentvolle dichter Theo Danes aan zijn laatste gedicht begint over een schoolklas, refererend aan de klas van zijn overleden moeder. Een stuk uit het gedicht:

Je heb meer kinderen met ‘n rugzakje dan rugzakken in de klas. Leerling 1 moet ieder uur naar de wc. Leerling 2 ook, maar dat heet ADHD.

In het gedicht somt hij de kinderen van de klas op met alle ‘zorgen en kwalen’ die ze hebben. Kopieergedrag, hoogbegaafdheid, veganisme, bloemkooloren, denkbeeldige vriendjes, onverstaanbaarheid. Dat het pas een probleem wordt als een leerling volstrekt normaal is. Aan het eind schiet de dichter zelf vol, denkend aan zijn moeder. Los van de emotie, is het gedicht een hoogtepunt op een avond die bestempeld mag worden als ‘Een groot taalfeest’.

De voorstelling wordt afgesloten met het lied ‘Knolraap en lof, schorseneren en prei’ van Drs. P, gezongen door alle meewerkende artiesten. De opluchting na vele theaterloze weken is groot, het afsluitende applaus klinkt harder dan normaal. Meer dan terecht.