RECENSIE: Avondje genieten in Middelburg; Iris Hond in de Schouwburg en Abel in De Spot (inclusief video's van de optredens)
Het gebeurde me vandaag weer. Niet voor het eerst. Tijdens een telefonisch interview met een theatermaker uit de Randstad kwam die ene zin weer voorbij. De zin die mij ooit deed besluiten te beginnen als cultuurverslaggever. ‘Tsja, in Zeeland is ook maar heel weinig te doen op theatergebied’. Ik pareerde meteen. ‘Sorry?’ ‘Er zijn daar toch bijna geen theaters of optredens?’. ‘Dat valt reuze mee’, zei ik en vervolgde het interview. Meteen kwam er iets van bewijsdrang naar boven – ‘Er is hier heel veel te doen’ - en dus bezocht ik vrijdagavond niet één, maar twee optredens achter elkaar in Middelburg. Eerst naar een pianoconcert van Iris Hond in de Stadsschouwburg. Vervolgens door naar een stukje jeugdsentiment, Abel in De Spot. Het werd een mooie avond die maar weer eens bewees: Ook (of moet ik zeggen ‘Zelfs’) in Zeeland is er voor ieder wat wils.
Hans Puik 11-10-24
(bekijk een korte video van het optreden van Iris Hond)
Iris Hond komt het podium van de Schouwburg op gelopen. Er klinkt een kort applaus en er is een knikje van de pianiste. Ze neemt plaats achter de vleugel en begint te spelen. De zaal verstilt. Op de achtergrond komen teksten op een projectiescherm. Teksten uit haar dagboek. ‘Vandaag niets gepresteerd, niets gedaan en toch heb ik bestaan’ is een van de zinnen die voorbij schiet, terwijl Iris ingetogen doorspeelt. Meteen zit je in haar verhaal. Alleen een paar zinnen, een pianiste en prachtig pianospel. Het eerste gedeelte gaat over een donkere periode uit haar leven. Over momenten dat haar lichaam pijn doet, ze twee van haar beste vrienden verliest en ze worstelt met gevoelens van eenzaamheid. Pure, ongefilterde emoties, bijna te persoonlijk om te delen.
Juist in de momenten van pijn grijpt Iris naar de piano. Als ze weer eens veel te vroeg wakker wordt met een hoofd vol vragen, zet ze zich achter haar favoriete instrument. Haar vader heeft het haar geleerd toen ze elf jaar was. Emoties kon ze verwerken in de muziek en op die leeftijd begon ze met zelf muziek schrijven. Het resultaat van haar innerlijke reis is dit concert. Is dat alleen maar droevig en zwaar? Gelukkig niet. ‘Het gaat beter dan ooit en ik heb de liefde van mijn leven ontmoet’. Een lach verschijnt op haar gezicht, maar Iris zou Iris niet zijn om er later aan toe te voegen. ‘Als je de liefde eenmaal hebt gevonden, blijf je altijd bang om hem weer te verliezen.’
Met haar rode naaldhakken naast haar stoel, speelt ze bijna anderhalf uur lang op blote voeten. Ze is niet alleen, musicus Mart Jeninga is aan haar zijde. De anderhalf uur lijkt nog geen kwartier als je naar Iris Hond luistert. Je vergeet even de tijd. ‘De kracht van muziek is schoonheid vinden in dat wat lelijk is’, zegt de pianiste. Het is mooi hoe kwetsbaar ze durft te zijn. Je zou zeggen, ze is intelligent, knap, kan fantastisch piano spelen, er zijn volksstammen die met haar zouden willen ruilen. En toch krijgen we tijdens het eerste deel het verhaal te zien van iemand die worstelt, zoekt naar innerlijke rust en zichzelf bij momenten verliest in eenzaamheid. Dat kwetsbare gedeelte is wat achteraf het meest beklijft. Als afsluiter speelt ze een stuk van Franz Liszt. Een compositie die ze vroeger bijna ieder dag speelde, omdat ze er zo rustig van werd. Het is een mooi einde, waarna iedereen weer ‘zen’ de theaterzaal kan verlaten.
Na het optreden van Iris Hond ga ik meteen door naar De Spot, misschien wel het bekendste poppodium van Zeeland. Daar is Abel net begonnen aan zijn setlist. Helaas is niet alles te combineren, dus het voorprogramma van de Zeeuwse groep Smaakstof moet ik helaas voorbij laten gaan. Een band die prima past in het straatje van de hoofdact deze avond. Eerder zag ik ze al eens op het Eindeloos Eiland Festival, ze maken mooie Nederlandstalige muziek. Een beschrijving die je ook op Abel kan plakken.
Aan het begin van deze eeuw bestormde de Bredase band de hitlijsten met de single ‘Onderweg’. Na dertien jaar zijn ze terug, mét nieuwe muziek. De groep rondom Joris Rasenberg zou meer publiek verdienen deze avond, want de zaal is niet vol. De zanger vertelt over zijn vakantie in Domburg en hoe hij bleef overnachten bij Kasteel Westhove. Het nachtelijke ‘luchtje scheppen’ eindigde in een sloot. Wie het complete verhaal wil horen moet binnenkort maar naar Gebouw-T in Bergen op Zoom in de hoop dat hij het dan opnieuw uit de doeken doet. Een speciale vermelding maak ik voor Jasja Offermans, die lastminute de bassist vervangt. Dat lijkt haar met gemak af te gaan.
Tijdens het nummer ‘Weg Van Dit Feest’ loopt Joris letterlijk tussendoor het publiek. Met een biertje in de hand. Daar heeft hij vlak daarvoor persoonlijk om gevraagd. ‘Soms gaat de tijd zo snel’ is een ander nieuw lied dat blijft hangen, maar de afsluiter van de avond ‘Neem me mee’ wordt waarschijnlijk het hardste mee gezongen.
De Spot blijft een geweldige plek voor dit soort concerten. Binnenkort zijn o.a. AC/DC Uk (vrijdag 18 oktober) en The Skatalites (met ska en reggae op dinsdag 22 oktober) hier te bewonderen. Voor mij zit een avondje Middelburg er weer op. Een avond met de prachtige klanken van Iris Hond gevolgd door het jeugdsentiment van Abel. Wie zegt dat er in Zeeland niets te beleven is?
(Bekijk de video van het nummer Onderweg, live in De Spot in Middelburg)
(Bekijk de video van het nummer 'Soms gaat de tijd zo snel', live in De Spot in Middelburg)
