Ilse de Lange imponeert bij eerste bezoek aan Scheldetheater in Terneuzen
In Nederland kunnen maar weinig zangeressen tippen aan de kwaliteit van Ilse DeLange. Dat bewees ze maar weer eens vrijdagavond in Terneuzen, tijdens haar allereerste bezoek aan het Scheldetheater.
HANS PUIK - 18-11-22
,,Volgens mij ben ik nog nooit in dit theater geweest.” Met die zin opent Ilse DeLange haar voorstelling in Terneuzen. Nog voordat haar bandleden het podium betreden begint ze met het zingen van ‘Drown us out’, haar nieuwste nummer. ,,Dit is voor mij meteen het spannendste moment van de hele avond”, geeft ze als inleiding mee. ,,Ik blijf het eng vinden, alleen ik en mijn gitaar en dan zingen voor een volle zaal.” Die angst is onterecht, want ze grijpt het publiek meteen bij de keel met haar meesterlijke zang en kwetsbaarheid in haar stem. Ook het tweede lied van de avond - met als titel ‘Stranger’ – is een pareltje. Een uitverkochte zaal weet meteen wat het van de show mag verwachten, een torenhoog niveau.
Het verhaal van de zangeres uit Almelo, met haar aanstekelijke accent, is een verhaal van uitersten. Ze groeide op in een streng gereformeerd gezin, een gezin dat leefde in armoede. Kleine Ilse moest al jong zorgen voor bijverdiensten en kwam te werken als schoenenverkoopster. Pas in 1998 zou ze een bestaan tussen de schoenen verruilen voor een leven als zangeres. Ze begon op achtjarige leeftijd als playbackartieste, waarmee ze diverse wedstrijden op haar naam schreef. In 1994 trad ze op bij de Nederlandse Country Music Awards, maar haar doorbraak kwam pas vier jaar later. Als onderdeel van de groep ‘Cash On Delivery’, vertrok ze naar Nashville in de Verenigde Staten om, onder leiding van topproducer Barry Beckett, het album World of Hurt op te nemen.
,,Kennen jullie Barry Beckett? ”, vraagt ze vrijdagavond aan het publiek. ,,Hij was de producer van Bob Dylan en Paul Simon en dus ook van mij.” Ze wordt er bijna verlegen van als ze die woorden uitspreekt. Nog altijd heeft DeLange op het podium iets van de jeugdige Ilse. Onbevangen, nuchter, vriendelijk en soms uitbundig. Voor een vrouw die al 10 Edisons heeft gewonnen mag vooral de nuchterheid – en bij momenten de onzekerheid - best opmerkelijk genoemd worden. Haar authenticiteit is tegelijkertijd ook onderdeel van haar succes. Ze durft zich kwetsbaar en onzeker op te stellen en blijft ieder moment zichzelf.
Van begin tot eind is het een wervelende show. De lichteffecten in de zaal verhogen het showgehalte, de 6-koppige band is van een meesterlijk niveau, de bekende nummers worden luidkeels meegezongen en tijdens ‘So Incredible’ danst de zangeres letterlijk door het Scheldetheater om contact te maken met het publiek. En toch is Ilse DeLange op haar best wanneer de lampen zwijgen en de band verstilt. Alleen haar stem is voldoende. Bijvoorbeeld tijdens het nummer ‘Miracle’, wat ze zittend zingt op de rand van het podium. En helemaal als ze vertelt dat haar eerste gitaardocent, Joop van Liefland, afgelopen week is overleden. Speciaal voor hem zingt ze ‘Homesick’, een lied over heimwee naar de mooie momenten in het leven. Nadien zit het publiek met een brok in de keel en de zangeres veegt zelf ook een traantje weg.
Er zijn weinig zangeressen in Nederland die zo ogenschijnlijk makkelijk zingen en toch doorleefd klinken. DeLange zei ooit dat ze zich nog niet comfortabel genoeg voelt om een solotour te maken langs de theaters. Helemaal in haar uppie, zonder band, het maakt haar te onzeker. Juist dan is ze op haar kwetsbaarst en weet ze iedereen te raken. NIets ten nadelen van de band (die was namelijk geweldig), maar hopelijk kiest DeLange er op een dag toch voor een complete show in haar uppie te dragen. Succes gegarandeerd.
Bekijk de video waarin te zien is hoe Ilse DeLange zich door de zaal beweegt tijdens het nummer 'So Incredible'.