RECENSIE – Akoestisch en swingend, Ilse DeLange kan het allebei; Zangeres straalt in uitverkocht Scheldetheater
Haar theatertournee is bijna ten einde, maar gelukkig maakte Ilse deLange zaterdag nog wel ruimte in haar agenda voor een avond in het Scheldetheater in Terneuzen. Een avond met twee gezichten, een ingetogen gedeelte voor de pauze en een meer uitbundig stuk na de ‘break’. In mijn ogen de perfecte combinatie die haar show tot een groot succes maakt.
Hans Puik 26-10-24
Noem de naam van Ilse DeLange en niemand zal je vragend aan kijken, wie is dat? Zaterdagavond stond de goedlachse zangeres uit Almelo in een bomvol theater in Terneuzen. Het is muisstil als de show opent. Ze vertelt over een vriendschap waarvan ze dacht dat-ie voor eeuwig zou zijn, maar dat bleek onjuist. Het was de aanleiding voor het schrijven van ‘Stranger I Once Knew’, het tweede nummer van deze avond. Daarvoor is ze begonnen met Ease my Mind, een prachtig klein liedje. Het is bijna kleinkunst wat Ilse DeLange voor de pauze laat zien. Zowel bij ‘Calm after the storm’ als eerder bij het nummer ‘Flying Blind’ vraagt ze het publiek mee te zingen. ‘Maar’, zo voegt ze daar aan toe, ‘de mensen zijn hier net zo bescheiden en ingetogen als in Almelo en omgeving’. Dus als de buurman niet zingt, dan ik ook niet’. Het blijkt dat bezoekers inderdaad nog even moeten opwarmen, voordat ze uit volle borst meedoen.
Het gedeelte voor de pauze is dan ook vooral bedoeld om te luisteren. Bijvoorbeeld naar ‘Kathy’s Song’, een lied oorspronkelijk van Simon & Garfunkel. Of naar Common Linnets songs als ‘Love Goes On’ en ‘Still Loving After You’. Tijdens die nummers is Martijn van Agt voor even de Waylon van weleer. Net als Van Agt krijgt ook Yori Swart een prominente rol. Ze mag zelfs haar eigen nummer ‘Don't Keep Me Waiting’ zingen met als achtergrondzangeres niemand minder dan Ilse DeLange zelf.
De tijd vliegt werkelijk voorbij. Dat komt aan de ene kant door de geweldige zang, maar ook door de manier waarop DeLange zichzelf toont op het podium. Nog altijd heeft ze iets van de jeugdige en frivole Ilse. Als ze haar overleden vader omschrijft, vallen de gelijkenissen op. Onbevangen, nuchter, vriendelijk en vrolijk. Voor een vrouw die al 10 Edisons heeft gewonnen mag vooral de nuchterheid – en bij momenten de onzekerheid - best opmerkelijk genoemd worden. Haar authenticiteit is tegelijkertijd ook onderdeel van haar succes. Ze durft zich kwetsbaar en onzeker op te stellen en blijft ieder moment zichzelf.
Het verhaal van de vrouw met haar aanstekelijke accent, is een verhaal van uitersten. Ze groeide op in een streng gereformeerd gezin, een gezin dat leefde in armoede. Kleine Ilse moest al jong zorgen voor bijverdiensten en kwam te werken als schoenenverkoopster. Pas in 1998 zou ze een bestaan tussen de schoenen verruilen voor een leven als zangeres. Ze begon op achtjarige leeftijd als playbackartieste, waarmee ze diverse wedstrijden op haar naam schreef. In 1994 trad ze op bij de Nederlandse Country Music Awards, maar haar doorbraak kwam pas vier jaar later. Als onderdeel van de groep ‘Cash On Delivery’, vertrok ze naar Nashville in de Verenigde Staten om, onder leiding van topproducer Barry Beckett, het album World of Hurt op te nemen.
The rest is history, zeggen we dan. Tijdens het deel na de pauze komen veel van de grote hits voorbij. The Great Escape, I'm Not So Tough, Miracle, Next to Me en So Incredible worden met stevig volume mee gezongen. De band is in deel twee opvallender aanwezig, meer lichteffecten, meer show. Hoogtepunt is toch ook wel de cover van Jolene van Dolly Parton en het prachtige ‘Homesick’ als toegift. De combinatie van de akoestische setlist aan het begin en het dynamische tweede deel pakt perfect uit. Het is een avond die nog veel langer had mogen duren.
