RECENSIE: Avond vol oprechte emotie, luchtigheid en verbondenheid; Douwe Bob in Middelburg
Een concert van Douwe Bob – naar mijn bescheiden mening een van de beste zangers van Nederland – is nooit saai. Dan bleek ook maar weer in Middelburg, waar hij het publiek trakteerde op een onvergetelijke avond.
Hans Puik 20-02-25
Op donderdagavond vult een uitverkochte Stadsschouwburg in Middelburg zich met verwachtingsvolle stilte. Terwijl de eerste klanken van ‘I Believe’ door de speakers klinken, gaat langzaam het gordijn open. Douwe Bob staat daar, omringd door vijf muzikanten, klaar om het publiek mee te nemen op een reis door licht en donker, door liefde en verlies. Een decor gevuld met gitaren zorgt meteen voor verwachtingen.
De avond opent direct met een brok in de keel: ‘Angel Child’, het nummer dat Douwe Bob schreef voor zijn overleden zoontje Gabriël. De zaal luistert ademloos terwijl hij zingt over de jonge prins die nooit zijn vleugels kon spreiden. Zijn stem trilt van emotie en de woorden snijden diep. Het is niet zomaar een lied; het is een liefdesbrief, een ode, een poging om een onvoorstelbaar groot gemis een plek te geven.
Ondanks de zwaarte van dit begin weet Douwe Bob de avond in balans te houden. Hij vertelt verhalen, grapt met het publiek en maakt de sfeer intiem, alsof we samen in een huiskamer zitten. Wanneer hij drummer Marcel Wolthof introduceert, die vier uur heeft gereden vanuit Groningen, krijgt deze een warm applaus. ,,Niet nodig", zegt Douwe Bob droog. ,,Het is zijn werk." Gelach klinkt door de zaal, en de toon is gezet: een avond vol oprechte emotie, maar ook luchtigheid en verbondenheid.
Een hoogstandje is voor de pauze zijn vertolking van ‘I Can’t Make You Love Me’ van Bonnie Raitt. Liggend en zittend op de rand van het podium zingt hij het met een kwetsbaarheid die onder de huid kruipt. Dit is Douwe Bob op zijn puurst: rauw, eerlijk, zonder opsmuk.
,,Jullie krijgen de groetjes van Danny Vera', zegt de zanger, terwijl hij zijn bewondering uitspreekt voor de Middelburger. 'Zo knap dat hij met Roller Coaster' op 1 kwam in de top 2000. Alleen met een gitaar en een liedje.
Zelfs in de pauze blijft hij dichtbij zijn publiek. In de foyer, strategisch gepositioneerd bij de merchandise, zingt hij een liedje. Een spontane verrassing? Misschien. Een slimme zet? Zeker. Maar bovenal laat het zien hoe hij muziek ademt en hoe hij altijd op zoek is naar die connectie met zijn fans.
Na de pauze ontdekt hij tot zijn verbazing dat er ook mensen op het zijbalkon zitten. ,,Zo, dat zijn coole plekken," merkt hij op, waarna hij een van hen aanspreekt. ,,Hoe heet je?" Het antwoord volgt snel. ,,Bram." Met een lach zegt hij ,,Rondje van Bram!", iets wat de zaal wel kan waarderen. Het is de speelsheid die de avond typeert.
Dan kondigt hij vol trots zijn meest gedraaide nummer van 2024 aan: ‘Nothing to Loose’. Het publiek ontvangt het met gejuich. Maar het meest magische moment van de avond volgt even later, als hij samen met twee muzikanten aan de zijkant van het podium een akoestische en intieme versie speelt van ‘Someone You Love’. De zaal houdt de adem in. Dit is waarom je live muziek bezoekt: voor die zeldzame momenten waarop artiest en publiek volledig samenvallen.
Met een 0.0% biertje in de hand vertelt hij openhartig over zijn beslissing om te stoppen met drinken. ,,Ik verdoofde alle droevige dingen, maar ook alle mooie dingen," zegt hij. ,,Het stoppen met alcohol was een soort spirituele ontwaking." Een ander ontroerend moment volgt met ‘Danny Boy’, het eerste liedje dat hij ooit met zijn vader zong en dat hij nu samen met zijn eigen zoontje van twee en een half begint te zingen. ,,Hij begint echt al mee te doen," zegt hij trots. Het is alsof de cirkel van het leven op het podium zichtbaar wordt.
Maar de absolute climax komt aan het einde van de avond. Douwe Bob stapt van het podium en loopt de zaal in. De sfeer is licht, gemoedelijk, totdat hij vertelt welk nummer hij gaat spelen. 'My Boy' van Elvis Presley. ,,Op de dag dat het misging met ons zoontje, zette ik de radio aan en dit nummer klonk uit de speakers." De luchtigheid maakt plaats voor een brok in de keel, niet alleen bij de zanger zelf, maar bij iedereen in de zaal. Wanneer de laatste klanken wegsterven, blijft het even stil. Dan barst het applaus los, luid, lang, intens.
Een prachtige avond is het. Vooral na de pauze weet Douwe Bob echt te raken. De muzikanten zijn subliem, maar toch hoor ik de zanger graag met zo weinig mogelijk opsmuk. Misschien wel het liefste met alleen een gitaar. Zijn stem heeft daarvoor meer dan genoeg zeggingskracht.
