Laatste voorstelling De Potvis door De Zeeuwse Komedie
In het weekend dat in Middelburg ‘De Jongen van de Lange Jan’ in première ging, kwam er een einde aan een reeks toneelvoorstellingen van De Zeeuwse Komedie. In de Muziek Kazerne in Vlissingen was vrijdag en zaterdag de laatste kans om De Potvis te zien.
Hans Puik 11-12-22 (Foto's door Liesanne de Carpentier)
Nadat regisseur Hans Duine alle bezoekers welkom heeft geheten begint De Potvis, een toneelspel over twee zussen en hun moeder die geconfronteerd worden met de beperkte houdbaarheid van hun vertrouwde bestaan. De zusjes Mia en Roos zijn zo verschillend als maar kan. Mia zoekt constant bevestiging en is niet bepaald een levensgenieter. Zorgen voor iedereen en alles, dat ziet ze als haar taak. Vooral haar moeder Ingrid houdt ze goed in de gaten. ‘Zou je niet even gaan liggen mam?’ Waar ze werkelijk naar zoekt, is waardering en aandacht. Haar zus Roos is een tegenpool, ze is succesvol en straalt dat in alles uit. Ze is op den duur wel klaar met de bezorgdheid van Mia.
Het stuk is naar mijn mening aan de lange kant, maar de uitvoering is perfect. Na afloop twijfel ik even om Marike Kerklaan (die de rol van Mia speelt) aan te spreken. Straks vraat ze nog ‘Gaat het wel goed jongen? Slaap je wel genoeg? Eet je wel goed?’ Zo realistisch heeft zij de rol van bezorgde zus op toneel neergezet. Haar ‘slappe lach-moment’ is meesterlijk. Annet Minderhout weet met haar vertolking van Roos precies het juiste tegenwicht aan Mia te bieden. Een rol die haar op het lijf is geschreven. In het begin denk je als kijker ‘doe niet zo uit de hoogte’, maar gaandeweg krijg je steeds meer bewondering voor het karakter Roos. Dan is er nog de lesbische buurvrouw Wally, gespeeld door Simone van der Schelde. Ze krijgt het uiteindelijk voor elkaar beide zussen te zoenen. Ze strooit met diverse wijsheden: ‘Vrijheid, blijheid’, ‘je moet pakken wat je pakken kan’ en misschien wel de mooiste van de avond ‘een goede voorgevel is een sier voor het hele huis’. Mia doet ook nog een duit in het zakje met ‘Het leven is geen cocktailparty waar je zo door heen kunt fladderen’ (en dan laat ik ‘een vrouw is net een gazon, je moet af en toe over je heen laten lopen’ nog buiten beschouwing).
Marleen Vermeer is de vierde en laatste speelster in het stuk, zij speelt moeder Ingrid. Een moeder zonder magnetron, maar op het eind van het verhaal wel mét geadopteerde olifant. Ze waakt over de urn van haar overleden man en wil de as graag uitstrooien. Een moeder ook die de karakters van haar dochters moet zien te managen, niet eenvoudig als die zo uiteenlopend zijn. Je krijgt soms compassie met haar. Als moeder bijna verdrinkt omdat ze een aangespoelde potvis van zijn wisse dood wil redden, begrijpen de zusjes dat het waarschijnlijk niet meer goed komt met haar. Ze zien de gevolgen aan van het ouder worden. Het is het slot aan een stuk vol herkenbaarheid. Rest mij alleen nog te zeggen ‘chapeau’ voor de speelsters en op naar de volgende productie.
